یکی از دستورات سازنده اسلام این است که تا می توانید از کمک گرفتن از دیگران بپرهیزید و کارهای خود را با دستان خود انجام دهید. این دستور حکیمانه چنان در استقلال شخصیت افراد موثر است که از مسلمانان افرادی پابرجا و مستقل می آفریند و به آنان می آموزد، همیشه روی پای خود بایستند و به انتظار یاری جستن از دیگران نباشند.

همه مسلمانان موظفند روزی ده بار «خودکفایی در سایه پروردگار» را با گفتن جمله «إِیَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاكَ نَسْتَعِینُ»(سوره حمد، آیه 5) «تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می جوییم» با خود مرور کنند و به زبان آورند. گویا که خداوند خواسته تا این مفهوم بلند، هیچگاه از خاطر مسلمانان پاک نشود و به صورت یک فرهنگ همیشگی درآید و در یاد همه آنها نهادینه گردد.

این آموزه مهم در عرصه کلان حکومتی نیز استقلال اقتصادی و سیاسی کشورها و جوامع مسلمان را حفظ می کند و از استعمار و چیرگی مستکبران جلوگیری می نماید. روشن است که تا وقتی مسلمانان دستان نیازشان را به سوی غیر خود دراز کنند، اعتماد به نفس، نخواهند یافت و به استعدادها و قابلیت های فراوان خود واقف نخواهند شد. تا زمانی که کشورهای مسلمان، همه نیازمندی های خود را از کشورهای دیگر طلب کنند، رنگ پیشرفت را نخواهند دید و در جا زدن را تمرین خواهند کرد.